Time flies!
Door: Vera
Blijf op de hoogte en volg Vera
14 December 2014 | Oeganda, Bujagali
Inmiddels ben ik alweer bijna twaalf weken in Oeganda en ben ik zo goed als klaar met mijn coschappen! Het is een poos geleden dat ik wat heb geschreven, dus hoogtijd voor een update.
Na mijn hectische week op de verloskamers had ik besloten dat ik dit niet nog een week wilde. Gelukkig kon ik terecht in de Sickle Cell Clinic. De ‘clinic’ is een soort poli, waar mensen naartoe kunnen komen als ze klachten hebben van hun sikkelcelziekte. Bij sikkelcelziekte hebben de rode bloedcellen de vorm van een sikkel, waardoor het bloed snel klontert, met alle gevolgen van dien – herseninfarcten, botinfarcten, etc. Daarnaast breekt de milt deze verkeerde bloedcellen af, wat leidt tot bloedarmoede, verhoogde infectiegevoeligheid en een vergrote milt. In Nederland komt deze ziekte niet zoveel voor, maar hier… Ik heb met name een boel kindjes met sikkelcelziekte gezien.
De eerste ochtend in de wachtkamer zaten mensen en kinderen te huilen van de pijn. Huilende Oegandezen, dat had ik nog nooit gezien! Sommigen moesten binnengedragen worden omdat ze niet meer konden lopen door de pijn, anderen waren deels verlamd doordat ze een herseninfarct hadden gehad. Erg indrukwekkend om te zien, omdat je dit soort uitingen van de ziekte in Nederland eigenlijk nooit ziet.
De kliniek werd gerund door een Britse professor, een pittige tante! Ze verwachtte van mij dat ik me goed in ging lezen in de stof, alleen mijn boekje over Tropical Medicine was niet genoeg. Ik kreeg allerlei wetenschappelijke artikelen mee naar huis en moest voor de volgende dag de artikelen grondig bestuderen. Heel interessant en leerzaam, eindelijk écht wat kunnen studeren.
Woensdagavond laat was het dan zover, op naar het vliegveld om mijn moeder op te halen. Het had ’s middags heel hard geregend, dus ik dacht dat het voorlopig wel droog zou blijven. Niets was minder waar! Terwijl ik stond te wachten bij de uitgang van de terminal begon het te stormen; stortregen, harde wind en onweer! Welcome to Uganda mum!
Donderdagmiddag zijn we bezig geweest om een officiële license te krijgen, aangezien ze graag wilden dat mijn moeder hier als nurse geregistreerd werd. Het had heel wat voeten in aarde en helaas was het niet gelukt.
De twee weken daarop zijn we naar de General Paediatrics (Algemene Kindergeneeskunde) geweest. Ook hier heb ik weer veel te veel ernstig zieke kindjes gezien. Het is zo frustrerend, patiënten liggen over het algemeen veel te lang in het ziekenhuis, zonder dat er iets gebeurt. Zo was er onder andere een meisje van 4 jaar met acute leukemie. Onze tweede week op de afdeling lag zij er nog steeds, zonder dat er ook maar iets aan verdere diagnostiek was gedaan. Patiënten met acute leukemie zijn ontzettend vatbaar voor infecties en hebben direct behandeling (chemotherapie) nodig! In het begin heb ik netjes afgewacht, maar in de tweede week heb ik duidelijk laten merken hoe ik er over dacht. Waarom lag zij hier nog steeds? Waarom was zij nog niet naar de afdeling Oncologie gestuurd? De Intern (vergelijkbaar met de arts-assistent in Nederland) verontschuldigde zich en zei dat hij opnieuw bloedonderzoek zou doen. Echter, toen hij vroeg aan de laborant om haar opnieuw bloed af te nemen, bleek dat het de dag ervoor al was gedaan. De mensen van het lab waren er helaas die dag niet, dus er waren geen uitslagen van het bloedonderzoek. Als dit nou de eerste keer was, maar nee…Bij dit arme meisje was al vier keer eerder bloed afgenomen, maar op de een of andere manier verdween óf het bloed óf de bloeduitslag keer op keer. Helaas ging dit niet alleen bij dit kindje zo…
Daarnaast lag er een jongen van 8 jaar met een uitgezaaide vorm van kanker, die vaak voorkomt bij HIV. Zijn hele lichaam was opgezet en gezwollen doordat de kanker de afvoer van de lymfe blokkeerde, heel verdrietig om te zien. Aan de andere kant van de zaal lag een jongen van 10 jaar met sikkelcelziekte, met alle complicaties van dien. Zijn lever en milt puilden uit zijn buik, hij was verlamd door een doorgemaakt herseninfarct, had hoge koorts en reageerde amper nog. Diezelfde avond overleed hij. Ontzettend hard, maar dat is hoe het leven hier is.
We besloten om ook nog een weekje naar de afdeling Oncologie te gaan. Een overvolle afdeling, met de meeste patiënten in het laatste stadium van hun ziekte. Ongelofelijk! Een meisje van 14 jaar met endeldarmkanker (waarvan de tumor via haar benen en liezen naar buiten kwam), een vrouw van 35 jaar met een enorme bottumor (been was drie keer zo dik als het andere been!), en zeer sterk vermagerde patiënten…
Afgelopen week zijn we op outreach geweest en hebben we alle regeldingetjes geregeld. Aangezien ik hier langer dan drie maanden ben, moest ik mijn visum verlengen. Wat nog een gedoe! Bij de ingang van de Immigration Office stonden een aantal politiemannen. Een van hen was erg ‘behulpzaam’ en zou ons de weg wijzen. Voor ik het wist had hij mijn paspoort in zijn zak en liep hij er vandoor. Het verlengen van het visum zou 50 dollar kosten, vertelde hij. Aangezien ik wist dat het gratis was en het toch niet helemaal vertrouwd voelde, vroeg ik of ik nog even mijn paspoort mocht inzien. Ik kreeg mijn paspoort terug en vertelde hem dat wij het zelf wel zouden vinden. Hij keek ineens een stuk minder aardig en was snel verdwenen. Eenmaal bij het loket van de Immigration Office zat een onvriendelijke, kortaf antwoordende dame. Ze mompelde in onverstaanbaar Engels en keek ons nauwelijks aan. We moesten maar op het A4'tje kijken naar de vereisten voor het verlengen van het visum. Een simpele vraag als 'kan ik hier een kopie van mijn paspoort maken?' wilde ze niet begrijpen. We vroegen om ons heen aan andere mensen en gelukkig wezen zij ons een kantoortje. Alhier werden we vriendelijk geholpen. De man vroeg of we wel 'happy' waren vandaag. Waarschijnlijk keken we nog wat beduusd. We hebben maar niet verteld dat we bijna 50 dollar kwijt waren geraakt aan een officiële politieman en dat de dame achter het loket alles behalve vriendelijk was geweest.
Gewapend met de kopietjes (paspoort, vliegticket) en een motivatiebrief voor de verlenging gingen we vol frisse moed terug naar de beruchte dame. Streng en afkeurend kijkend gaf ze aan dat de motivatiebrief niet voldoende was; er miste nog wat dingen. Kortom, de brief moest helemaal over! Gefrustreerd en minder netjes geschreven keerden we na een kwartiertje weer terug om alle administratie in te leveren. Mijn originele paspoort werd geïnd en we kregen te horen dat we vrijdag weer terug moesten komen. Helaas, we hadden eigenlijk gepland om een outreach te doen, maar dit gaat voor...
Woensdag zijn we naar de Joint Medical Store geweest om medische spullen te kopen voor het ziekenhuis. Na ruim een uur wachten was onze bestelling klaar. We wilden eigenlijk de volgende dag naar het ziekenhuis om onze spullen uit te delen op de afdeling Kindergeneeskunde, maar het hoofd van de afdeling was er niet en dus mochten wij onze spullen niet afleveren. We besloten om vrijdag nogmaals naar het ziekenhuis te gaan, aangezien onze outreach helaas niet doorging. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek dat het hoofd examens aan het afnemen was. We konden onze spullen achterlaten bij haar secretaresse, we kregen een brief van ontvangst en werden verzocht de kamer te verlaten. Bizar, we mochten niet eens onze eigen gekochte spullen uitdelen op de afdeling!
Aangezien we de komende, laatste week weer in Mukono zouden doorbrengen, moesten we vrijdag met al onze bagage in de matatu. Wat een reis! Normaal gesproken worden de backpacks achterin gelegd, maar dit keer moesten we onze backpacks, rugzakken én andere tassen op schoot houden. Poeh, wat was dit warm! Tot overmaat van ramp werd de matatu ook nog eens erg volgepropt en zaten we met z’n vieren – in plaats van met z’n drieën- op de bank. Halverwege besloot de chauffeur dat hij niet verder reed, en moesten we overstappen naar een andere matatu. Zucht!
Uiteindelijk in Mukono met de bodaboda het laatste stukje naar het guesthouse gereden. Heerlijk, wat is het fijn om weer weg uit de drukke stad te zijn!
Dit weekend hebben we doorgebracht in Jinja. Genieten van het uitzicht en de natuur. Gister een boottripje gemaakt over de Nijl, vandaag misschien nog even SUP-pen. Morgen en dinsdag weer op outreach, woensdag waarschijnlijk nog naar het ziekenhuis in Lugazi om de rest van de medische spullen af te leveren. Woensdagnacht opnieuw naar het vliegveld, dit keer om Pim op te halen! Can’t wait!
Na mijn hectische week op de verloskamers had ik besloten dat ik dit niet nog een week wilde. Gelukkig kon ik terecht in de Sickle Cell Clinic. De ‘clinic’ is een soort poli, waar mensen naartoe kunnen komen als ze klachten hebben van hun sikkelcelziekte. Bij sikkelcelziekte hebben de rode bloedcellen de vorm van een sikkel, waardoor het bloed snel klontert, met alle gevolgen van dien – herseninfarcten, botinfarcten, etc. Daarnaast breekt de milt deze verkeerde bloedcellen af, wat leidt tot bloedarmoede, verhoogde infectiegevoeligheid en een vergrote milt. In Nederland komt deze ziekte niet zoveel voor, maar hier… Ik heb met name een boel kindjes met sikkelcelziekte gezien.
De eerste ochtend in de wachtkamer zaten mensen en kinderen te huilen van de pijn. Huilende Oegandezen, dat had ik nog nooit gezien! Sommigen moesten binnengedragen worden omdat ze niet meer konden lopen door de pijn, anderen waren deels verlamd doordat ze een herseninfarct hadden gehad. Erg indrukwekkend om te zien, omdat je dit soort uitingen van de ziekte in Nederland eigenlijk nooit ziet.
De kliniek werd gerund door een Britse professor, een pittige tante! Ze verwachtte van mij dat ik me goed in ging lezen in de stof, alleen mijn boekje over Tropical Medicine was niet genoeg. Ik kreeg allerlei wetenschappelijke artikelen mee naar huis en moest voor de volgende dag de artikelen grondig bestuderen. Heel interessant en leerzaam, eindelijk écht wat kunnen studeren.
Woensdagavond laat was het dan zover, op naar het vliegveld om mijn moeder op te halen. Het had ’s middags heel hard geregend, dus ik dacht dat het voorlopig wel droog zou blijven. Niets was minder waar! Terwijl ik stond te wachten bij de uitgang van de terminal begon het te stormen; stortregen, harde wind en onweer! Welcome to Uganda mum!
Donderdagmiddag zijn we bezig geweest om een officiële license te krijgen, aangezien ze graag wilden dat mijn moeder hier als nurse geregistreerd werd. Het had heel wat voeten in aarde en helaas was het niet gelukt.
De twee weken daarop zijn we naar de General Paediatrics (Algemene Kindergeneeskunde) geweest. Ook hier heb ik weer veel te veel ernstig zieke kindjes gezien. Het is zo frustrerend, patiënten liggen over het algemeen veel te lang in het ziekenhuis, zonder dat er iets gebeurt. Zo was er onder andere een meisje van 4 jaar met acute leukemie. Onze tweede week op de afdeling lag zij er nog steeds, zonder dat er ook maar iets aan verdere diagnostiek was gedaan. Patiënten met acute leukemie zijn ontzettend vatbaar voor infecties en hebben direct behandeling (chemotherapie) nodig! In het begin heb ik netjes afgewacht, maar in de tweede week heb ik duidelijk laten merken hoe ik er over dacht. Waarom lag zij hier nog steeds? Waarom was zij nog niet naar de afdeling Oncologie gestuurd? De Intern (vergelijkbaar met de arts-assistent in Nederland) verontschuldigde zich en zei dat hij opnieuw bloedonderzoek zou doen. Echter, toen hij vroeg aan de laborant om haar opnieuw bloed af te nemen, bleek dat het de dag ervoor al was gedaan. De mensen van het lab waren er helaas die dag niet, dus er waren geen uitslagen van het bloedonderzoek. Als dit nou de eerste keer was, maar nee…Bij dit arme meisje was al vier keer eerder bloed afgenomen, maar op de een of andere manier verdween óf het bloed óf de bloeduitslag keer op keer. Helaas ging dit niet alleen bij dit kindje zo…
Daarnaast lag er een jongen van 8 jaar met een uitgezaaide vorm van kanker, die vaak voorkomt bij HIV. Zijn hele lichaam was opgezet en gezwollen doordat de kanker de afvoer van de lymfe blokkeerde, heel verdrietig om te zien. Aan de andere kant van de zaal lag een jongen van 10 jaar met sikkelcelziekte, met alle complicaties van dien. Zijn lever en milt puilden uit zijn buik, hij was verlamd door een doorgemaakt herseninfarct, had hoge koorts en reageerde amper nog. Diezelfde avond overleed hij. Ontzettend hard, maar dat is hoe het leven hier is.
We besloten om ook nog een weekje naar de afdeling Oncologie te gaan. Een overvolle afdeling, met de meeste patiënten in het laatste stadium van hun ziekte. Ongelofelijk! Een meisje van 14 jaar met endeldarmkanker (waarvan de tumor via haar benen en liezen naar buiten kwam), een vrouw van 35 jaar met een enorme bottumor (been was drie keer zo dik als het andere been!), en zeer sterk vermagerde patiënten…
Afgelopen week zijn we op outreach geweest en hebben we alle regeldingetjes geregeld. Aangezien ik hier langer dan drie maanden ben, moest ik mijn visum verlengen. Wat nog een gedoe! Bij de ingang van de Immigration Office stonden een aantal politiemannen. Een van hen was erg ‘behulpzaam’ en zou ons de weg wijzen. Voor ik het wist had hij mijn paspoort in zijn zak en liep hij er vandoor. Het verlengen van het visum zou 50 dollar kosten, vertelde hij. Aangezien ik wist dat het gratis was en het toch niet helemaal vertrouwd voelde, vroeg ik of ik nog even mijn paspoort mocht inzien. Ik kreeg mijn paspoort terug en vertelde hem dat wij het zelf wel zouden vinden. Hij keek ineens een stuk minder aardig en was snel verdwenen. Eenmaal bij het loket van de Immigration Office zat een onvriendelijke, kortaf antwoordende dame. Ze mompelde in onverstaanbaar Engels en keek ons nauwelijks aan. We moesten maar op het A4'tje kijken naar de vereisten voor het verlengen van het visum. Een simpele vraag als 'kan ik hier een kopie van mijn paspoort maken?' wilde ze niet begrijpen. We vroegen om ons heen aan andere mensen en gelukkig wezen zij ons een kantoortje. Alhier werden we vriendelijk geholpen. De man vroeg of we wel 'happy' waren vandaag. Waarschijnlijk keken we nog wat beduusd. We hebben maar niet verteld dat we bijna 50 dollar kwijt waren geraakt aan een officiële politieman en dat de dame achter het loket alles behalve vriendelijk was geweest.
Gewapend met de kopietjes (paspoort, vliegticket) en een motivatiebrief voor de verlenging gingen we vol frisse moed terug naar de beruchte dame. Streng en afkeurend kijkend gaf ze aan dat de motivatiebrief niet voldoende was; er miste nog wat dingen. Kortom, de brief moest helemaal over! Gefrustreerd en minder netjes geschreven keerden we na een kwartiertje weer terug om alle administratie in te leveren. Mijn originele paspoort werd geïnd en we kregen te horen dat we vrijdag weer terug moesten komen. Helaas, we hadden eigenlijk gepland om een outreach te doen, maar dit gaat voor...
Woensdag zijn we naar de Joint Medical Store geweest om medische spullen te kopen voor het ziekenhuis. Na ruim een uur wachten was onze bestelling klaar. We wilden eigenlijk de volgende dag naar het ziekenhuis om onze spullen uit te delen op de afdeling Kindergeneeskunde, maar het hoofd van de afdeling was er niet en dus mochten wij onze spullen niet afleveren. We besloten om vrijdag nogmaals naar het ziekenhuis te gaan, aangezien onze outreach helaas niet doorging. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis bleek dat het hoofd examens aan het afnemen was. We konden onze spullen achterlaten bij haar secretaresse, we kregen een brief van ontvangst en werden verzocht de kamer te verlaten. Bizar, we mochten niet eens onze eigen gekochte spullen uitdelen op de afdeling!
Aangezien we de komende, laatste week weer in Mukono zouden doorbrengen, moesten we vrijdag met al onze bagage in de matatu. Wat een reis! Normaal gesproken worden de backpacks achterin gelegd, maar dit keer moesten we onze backpacks, rugzakken én andere tassen op schoot houden. Poeh, wat was dit warm! Tot overmaat van ramp werd de matatu ook nog eens erg volgepropt en zaten we met z’n vieren – in plaats van met z’n drieën- op de bank. Halverwege besloot de chauffeur dat hij niet verder reed, en moesten we overstappen naar een andere matatu. Zucht!
Uiteindelijk in Mukono met de bodaboda het laatste stukje naar het guesthouse gereden. Heerlijk, wat is het fijn om weer weg uit de drukke stad te zijn!
Dit weekend hebben we doorgebracht in Jinja. Genieten van het uitzicht en de natuur. Gister een boottripje gemaakt over de Nijl, vandaag misschien nog even SUP-pen. Morgen en dinsdag weer op outreach, woensdag waarschijnlijk nog naar het ziekenhuis in Lugazi om de rest van de medische spullen af te leveren. Woensdagnacht opnieuw naar het vliegveld, dit keer om Pim op te halen! Can’t wait!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
