That's Africa!

Wasuzee otya nno!

Weer een berichtje vanuit een nu gelukkig zonnig en droog Oeganda. We hebben weer een typische that-is-Africa-week achter de rug!
Zondagavond had ik besloten om maandag te beginnen in de privékliniek om eens te kijken hoe het daar is en om hopelijk wat meer te kunnen leren van de tropengeneeskunde. Aangezien het mijn eerste dag zou zijn en ik er helemaal alleen naar toe zou gaan, was ik op tijd opgestaan zodat ik alle tijd had om er naar toe te lopen. Ik was ’s nachts al een paar keer wakker geworden van de hevige regenval (dat klettert dan zo hard op het dak!) en helaas regende het ’s ochtends nog steeds. Het zag er niet naar uit dat het op korte termijn zou stoppen met regenen en aangezien de wegen waren veranderd in modderstromen, was het helaas niet mogelijk om de deur uit te gaan. Ik voelde me erg schuldig, maar gelukkig kreeg ik een smsje van de arts waarin stond dat hij al had verwacht dat ik niet kon komen. Niet naar je werk kunnen vanwege het weer; that’s Africa! Haha. Gelukkig was het dinsdagochtend wel droog en kon ik naar de kliniek!
Een heel verschil vergeleken met het ziekenhuis. De kliniek wordt gerund door twee artsen en is een stuk kleiner maar veeeeel beter onderhouden. Ik was van tevoren gewaarschuwd door andere coassistenten; toen zij er waren, waren er amper patiënten en hadden ze niks te doen. Ik durfde er niet te veel van te verwachten, maar ik heb dinsdag gelukkig veel patiënten gezien! Op de ward (‘afdeling’) lagen vier patiënten, van jong tot oud en met hele diverse ziektebeelden. Een ernstig ondervoed kindje met malaria, een vrouw van 70+ (ze weten vaak niet hun exacte leeftijd) met duizeligheid en hypertensie, een man met diabetes (ook dat komt hier dus voor) en een kindje met een longontsteking. Ook kwamen er verschillende patiënten binnen lopen voor een consult. Ik kreeg goede begeleiding en er werd veel aan mij gevraagd, erg leerzaam! Woensdag was het helaas wat rustiger, maar heb ik gelukkig nog wel een aantal patiënten kunnen zien. Aangezien ik ook een klinische les moet schrijven voor de universiteit, besloot ik rond 15.00u om terug te gaan naar het guesthouse en hier aan te werken.
Toen ik iets na half vier bij het guesthouse aan kwam, zat de deur op slot en was er niemand te bekennen. Ik wist waar de sleutel lag en kon naar binnen. Op zich komt het vaker voor dat een van de jongens even een boodschapje aan het doen is, dus ik besloot rustig te wachten. Echter, toen er rond 18.00u nog steeds niemand was, begon ik me lichtelijk ongerust te voelen. Normaal gesproken beginnen de jongens om half zes met koken, zodat we rond half acht kunnen eten. Maar goed, ze nemen het niet zo nauw met de tijd; that’s Africa. Toen de andere meiden om 19.00u thuiskwamen en er nog steeds geen spoor te bekennen was van Moses of Bosco, hadden we al gauw het vermoeden dat er iets niet klopte. Nadat we bijna 40 keer hadden gebeld en we nog steeds geen gehoor hadden gekregen, besloten we om onze contactpersoon in Oeganda te bellen. Hij was gelukkig erg begripvol en heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat een van de artsen van de privékliniek naar ons toe kwam en bij ons in het guesthouse heeft geslapen. Het klinkt misschien wat overdreven, maar wij zijn hier de enige muzungu’s en wonen in een van de grootste, afgelegen huizen; bij de inwoners ook wel bekend als dr. Bbosa’s house. Aangezien het gauw donker wordt en we niet meer over straat konden, voelden we ons alles behalve veilig. Het was dan ook een hele opluchting dat dr. Ismael bij ons was en dat Dog in de tuin de wacht hield! De volgende ochtend besloten we om te vertrekken naar Entebbe, zodat we niet weer zo’n zelfde avond zouden beleven.
Om een lang verhaal kort te maken; donderdagavond laat kregen we een berichtje dat Moses had gestolen en met de noorderzon was vertrokken. Bosco was bij zijn familie geweest in Lira (ver weg van Mukono), maar was weer thuis. We besloten om zaterdag weer richting het guesthouse te gaan en zodoende hebben we gisteravond het hele verhaal gehoord. Erg verdrietig; Bosco is eindverantwoordelijk en Moses was zijn vriend. Aangezien Moses er nu vandoor is met al het geld van het guesthouse (bijna 900 euro), wordt Bosco hier ook verantwoordelijk voor gehouden. Het is afwachten hoe het afloopt, maar nu we het hele verhaal hebben gehoord, voelen wij ons in ieder geval weer veilig genoeg om nog in het guesthouse te blijven.
De andere twee meiden vertrekken over een kleine twee weken alweer en gaan dan rondreizen. Aangezien ik het niet helemaal zie zitten om alleen in het guesthouse te zijn en er toevallig deze week nog een vriendin en mede-co uit Nederland is aangekomen, ga ik nu proberen om ook nog drie weken in het ziekenhuis in Kampala aan het werk te gaan. Dit is het grootste ziekenhuis van Oeganda en de begeleiding schijnt daar erg goed te zijn! Ik heb net een mailtje gestuurd, dus wacht nu vol spanning op antwoord. Het zou stiekem toch wel heel leuk zijn om daar ook nog drie weken te werken… 

Ik hoorde trouwens via onze contactpersoon dat de arts had gezegd dat er de afgelopen week meer patiënten naar de kliniek waren gekomen, omdat ze hoorden dat ik daar werkte! Zo apart, dat kun je je in Nederland toch niet voorstellen? Hier hechten patiënten heel veel waarde aan een blanke arts en word je –voordat je uberhaupt iets hebt gedaan- de hemel in geprezen. Op straat beginnen ze soms zelfs voor je te knielen. Iets waar wij helemaal niet achter staan! Wij zijn niet beter dan wij en ik vind dat je eerst maar wat moet doen om respect te verdienen.
Nou ik zal nog eens een duik nemen in het zwembad. Vandaag is het erg heet en aangezien het weer per uur kan verschillen, zal ik er nog even van gaan genieten. Morgen weer een outreach!

Liefs