In afwachting..
Door: Vera
Blijf op de hoogte en volg Vera
11 Oktober 2014 | Oeganda, Bujagali
Hoi allemaal!
Weer even een update vanuit Oeganda. Maandagochtend werden we opgeschrikt door het nieuws; Marburgvirus in Kampala (20 km vanaf waar ik verblijf)! Het Marburgvirus lijkt in alles op Ebola, maar leidt sneller tot ziekteverschijnselen. Er bestaat geen behandeling voor en het heeft een hoge mortaliteit. Maandag werd bekend gemaakt dat er een man was overleden aan het Marburgvirus en dat er nog eens 80 mensen in quarantaine waren geplaatst. Oef! We waren namelijk net dat weekend in Kampala geweest...We hebben direct contact gezocht met de universiteit en er werd afgeraden om naar het ziekenhuis te gaan. De afgelopen week ben ik daarom helaas niet in het ziekenhuis geweest. Het is nu nog even afwachten, maar zoals het nu lijkt, lijkt het virus zich niet verder te verspreiden en kunnen we mogelijk volgende week weer van start.
Gelukkig waren er deze week nog wel twee outreaches gepland, ver weg van Kampala. Maandag zijn we naar Kikwayi geweest, een dorpje in the middle of nowhere! Bij aankomst werd eerst de nieuwe boda boda-ambulance geïntroduceerd, een goed concept! Patiënten moeten over het algemeen achterop de boda boda naar het ziekenhuis, ongeacht of ze nu bijna aan het bevallen zijn of gewoon hartstikke ziek zijn. Als je de wegen ziet, kun je je goed voorstellen dat dit echt geen pretje is, ook niet als je gewoon ‘gezond’ bent. Nadat deze introductie eindelijk was afgelopen –ze waren nogal trots- konden we eindelijk beginnen aan de outreach. Ik heb baby'tjes gewogen, zwangere vrouwen onderzocht en spreekuur gehouden, samen met Sarah, de nurse. Onvoorstelbaar! Mensen komen met van alles, ook veel onzinnige klachten. Ze horen dat er dokters zijn en willen dan graag even langskomen. Verkoudheidje, jeukende ogen, buikpijn, rugpijn... Heeft iemand buikpijn, dan is er gelijk sprake van een maagzweer; hoest iemand een dag en voelt ie zich verder kiplekker, dan wordt er gegrepen naar de antibiotica. Als westerling is dit erg frustrerend, helemaal omdat ze hier hele zware antibiotica voorschrijven maar er verder niet gecommuniceerd wordt hoe dit moet worden gebruikt. Ik heb me behoorlijk verzet tegen al het antibioticagebruik en zo lang je er maar tegen in gaat, lukt het aardig om te voorkomen dat het wordt voorgeschreven. Het is alleen wel erg vermoeiend.
Dinsdag hebben we wat gehangen bij het zwembad en woensdag en donderdag zijn we naar Mabira Forest geweest. Een mooi regenwoud met veel aapjes, vogels en vlinders.
Gister zijn we opnieuw op outreach geweest. We hadden er erg veel zin in, maar helaas werd gister ons geduld behoorlijk op de proef gesteld. We zouden om 10.00u opgehaald worden, maar zaten uiteindelijk pas rond 10.45u in de (prive)taxi. Onderweg werden we opgehouden door een grote groep mensen, die met z’n allen ergens om heen stonden. De taxi stopte en wij moesten uitstappen. Er lag een vrouw op de grond, gewikkeld in doeken. Ze was onderweg naar het ziekenhuis achterop de boda boda, maar was halverwege de rit overleden… Aangezien we verder ook niet wisten wat haar mankeerde, hebben we maar vanaf een afstandje gekeken. Je weet het immers nooit, zeker met het Marburg.
Rond 11.30u kwamen we aan bij een health center, waar we de vaccinaties op zouden halen om alle kindjes te kunnen vaccineren. Nadat we hier drie (!!!!) uur hadden gewacht en er nog steeds geen vaccinaties waren, werd er besloten om vandaag maar niet te vaccineren. Gewapend met potten antibiotica, paracetamol en ontwormingspillen reden we verder. We kwamen aan in een dorpje, waar vervolgens alles nog moest worden klaargezet en we pas ruim een half uur later weer konden beginnen. Aangezien we op tijd stonden, begonnen wij vast met het spreekuur. Echter, zonder dokter of nurse. De dokter (die voor het eerst een keer ook aanwezig was bij de outreach) was weg en wij hadden geen idee hoe of wat. Aangezien veel patiënten ook kwamen om een wondje te laten zien of om te vertellen dat ze een hoestje hadden, konden wij veel patiënten geruststellen en naar huis sturen. Toen het 16.00u was en wij eigenlijk moesten gaan, wilden in eens alle mensen medicijnen en werd er haast gebedeld om medicijnen. Het meest bizarre was dat ze ook nog eens alle medicijnen kregen van niet-medici. Strange!
Het is dus echt een totaal andere wereld; ongeorganiseerd, chaotisch en gemakzuchtig. Er wordt weinig doorgevraagd en lichamelijk onderzoek wordt vrijwel niet gedaan. Pillen daarentegen worden des te sneller uitgedeeld. Best lastig af en toe...
We zijn nu in Jinja, samen met nog twee andere coassistenten die nu ook in Oeganda hun coschappen lopen. Dit weekend nog lekker rustig aandoen en hopen op goede berichten! Ik heb stiekem toch ook wel weer zin om naar het ziekenhuis te gaan. We hopen van harte dat het hier met een sisser afloopt en het virus zich niet verder verspreidt. Ik zal jullie op de hoogte houden!
Liefs!
Weer even een update vanuit Oeganda. Maandagochtend werden we opgeschrikt door het nieuws; Marburgvirus in Kampala (20 km vanaf waar ik verblijf)! Het Marburgvirus lijkt in alles op Ebola, maar leidt sneller tot ziekteverschijnselen. Er bestaat geen behandeling voor en het heeft een hoge mortaliteit. Maandag werd bekend gemaakt dat er een man was overleden aan het Marburgvirus en dat er nog eens 80 mensen in quarantaine waren geplaatst. Oef! We waren namelijk net dat weekend in Kampala geweest...We hebben direct contact gezocht met de universiteit en er werd afgeraden om naar het ziekenhuis te gaan. De afgelopen week ben ik daarom helaas niet in het ziekenhuis geweest. Het is nu nog even afwachten, maar zoals het nu lijkt, lijkt het virus zich niet verder te verspreiden en kunnen we mogelijk volgende week weer van start.
Gelukkig waren er deze week nog wel twee outreaches gepland, ver weg van Kampala. Maandag zijn we naar Kikwayi geweest, een dorpje in the middle of nowhere! Bij aankomst werd eerst de nieuwe boda boda-ambulance geïntroduceerd, een goed concept! Patiënten moeten over het algemeen achterop de boda boda naar het ziekenhuis, ongeacht of ze nu bijna aan het bevallen zijn of gewoon hartstikke ziek zijn. Als je de wegen ziet, kun je je goed voorstellen dat dit echt geen pretje is, ook niet als je gewoon ‘gezond’ bent. Nadat deze introductie eindelijk was afgelopen –ze waren nogal trots- konden we eindelijk beginnen aan de outreach. Ik heb baby'tjes gewogen, zwangere vrouwen onderzocht en spreekuur gehouden, samen met Sarah, de nurse. Onvoorstelbaar! Mensen komen met van alles, ook veel onzinnige klachten. Ze horen dat er dokters zijn en willen dan graag even langskomen. Verkoudheidje, jeukende ogen, buikpijn, rugpijn... Heeft iemand buikpijn, dan is er gelijk sprake van een maagzweer; hoest iemand een dag en voelt ie zich verder kiplekker, dan wordt er gegrepen naar de antibiotica. Als westerling is dit erg frustrerend, helemaal omdat ze hier hele zware antibiotica voorschrijven maar er verder niet gecommuniceerd wordt hoe dit moet worden gebruikt. Ik heb me behoorlijk verzet tegen al het antibioticagebruik en zo lang je er maar tegen in gaat, lukt het aardig om te voorkomen dat het wordt voorgeschreven. Het is alleen wel erg vermoeiend.
Dinsdag hebben we wat gehangen bij het zwembad en woensdag en donderdag zijn we naar Mabira Forest geweest. Een mooi regenwoud met veel aapjes, vogels en vlinders.
Gister zijn we opnieuw op outreach geweest. We hadden er erg veel zin in, maar helaas werd gister ons geduld behoorlijk op de proef gesteld. We zouden om 10.00u opgehaald worden, maar zaten uiteindelijk pas rond 10.45u in de (prive)taxi. Onderweg werden we opgehouden door een grote groep mensen, die met z’n allen ergens om heen stonden. De taxi stopte en wij moesten uitstappen. Er lag een vrouw op de grond, gewikkeld in doeken. Ze was onderweg naar het ziekenhuis achterop de boda boda, maar was halverwege de rit overleden… Aangezien we verder ook niet wisten wat haar mankeerde, hebben we maar vanaf een afstandje gekeken. Je weet het immers nooit, zeker met het Marburg.
Rond 11.30u kwamen we aan bij een health center, waar we de vaccinaties op zouden halen om alle kindjes te kunnen vaccineren. Nadat we hier drie (!!!!) uur hadden gewacht en er nog steeds geen vaccinaties waren, werd er besloten om vandaag maar niet te vaccineren. Gewapend met potten antibiotica, paracetamol en ontwormingspillen reden we verder. We kwamen aan in een dorpje, waar vervolgens alles nog moest worden klaargezet en we pas ruim een half uur later weer konden beginnen. Aangezien we op tijd stonden, begonnen wij vast met het spreekuur. Echter, zonder dokter of nurse. De dokter (die voor het eerst een keer ook aanwezig was bij de outreach) was weg en wij hadden geen idee hoe of wat. Aangezien veel patiënten ook kwamen om een wondje te laten zien of om te vertellen dat ze een hoestje hadden, konden wij veel patiënten geruststellen en naar huis sturen. Toen het 16.00u was en wij eigenlijk moesten gaan, wilden in eens alle mensen medicijnen en werd er haast gebedeld om medicijnen. Het meest bizarre was dat ze ook nog eens alle medicijnen kregen van niet-medici. Strange!
Het is dus echt een totaal andere wereld; ongeorganiseerd, chaotisch en gemakzuchtig. Er wordt weinig doorgevraagd en lichamelijk onderzoek wordt vrijwel niet gedaan. Pillen daarentegen worden des te sneller uitgedeeld. Best lastig af en toe...
We zijn nu in Jinja, samen met nog twee andere coassistenten die nu ook in Oeganda hun coschappen lopen. Dit weekend nog lekker rustig aandoen en hopen op goede berichten! Ik heb stiekem toch ook wel weer zin om naar het ziekenhuis te gaan. We hopen van harte dat het hier met een sisser afloopt en het virus zich niet verder verspreidt. Ik zal jullie op de hoogte houden!
Liefs!
-
11 Oktober 2014 - 11:43
Peter En Tieneke:
Hai Vera, leuk om weer van je te lezen maar wel jammer dat er die besmetting in de buurt is. Dat beperkt je wel en de tijd gaat door. Mooie foto's en leuk dat je met de anderen op kan trekken. Werkte en tot het volgende bericht. Geniet er ook van. P&T -
11 Oktober 2014 - 12:07
Huub:
Bedankt Vera voor je uitgebreide verslag. Wij zijn natuurlijk erg benieuwd hoe het met je gaat in deze spannende tijd. Het moet voor jullie toch een lastige afweging zijn wat in deze situatie te doen. In ieder geval heb je je tijd ook nuttig kunnen besteden. Wat een indrukwekkende verhalen, en wat een mooie foto's!
Succes met alles. We denken aan je.
Liefs,
Karin en Huub -
11 Oktober 2014 - 17:28
Lotte:
He Vera, leuk om weer wat te lezen en ook fijn na het nieuws over het virus. Gelukkig kan je blijven, maar wel blijven opletten inderdaad! Tjeej wat zie en beleef je toch veel. Interessant om te lezen wat een andere gezondsheidszorgcultuur er heerst. Leestip voor als je terug bent is misschien pijn en cultuur van Henk Driessen: over pijnbeleving in verschillende culturen. Haha dat wachten is heel herkenbaar, mensen hebben zo'n ander tijd en efficientie besef. Mijn ervaring is dat er altijd wel iets interessants gebeurt om de tijd te doden, hopelijk wen je er snel aan want dat scheelt veel irritatie lijkt me ;) Veel succes en hopelijk kan je maandag weer aan de slag in het ziekenhuis! Liefs Lotte -
15 Oktober 2014 - 13:16
Martha:
Hallo Vera,
Ik heb van Karin je link gekregen om je ook te kunnen volgen want natuurlijk staan alle moeders aan deze kant van de wereld stijf van de stress toen we hoorden van het marburg virus.
Wat een enorme ervaring en uitdaging om daar te zijn, het lijkt me dat je hierdoor met hele andere ogen naar de gezondheidszorg gaat kijken. Ongetwijfeld kun je daar hele nuttige dingen doen.
zing, vecht, huil, bid, lach , werk en verwonder (ramses shaffy) volgens mij past dat nu wel bij je.
Ik blijf je volgen.
groetje
Martha -
15 Oktober 2014 - 20:01
Ineke En Henk:
Dag collega! Wat een ongelooflijke ervaring heb jij daro! Je belevenissen lezen lekker weg en door die prachtige foto's kunnen wij thuisblijvers helemaal mooi meegenieten van het avontuur. Wat goed van je dat je probeert met uitleg een rem te zetten op het ongebreidelde gebruik van pillen. Groetjes Ineke en Henk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
